Het verloren leven van Riet Jurgens

Lang geleden vond ik op het Waterlooplein een doosje met oude foto’s en brieven, die kon ik niet laten liggen.

Nieuwsgierig als ik ben bekeek ik thuis de foto’s en brieven en voor mijn oogen ontvouwde zich het leven van Riet, een jonge vrouw tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ze woonde aan de Haarlemmerweg 589 in Amsterdam en had een vrijer die Wim heette en haar Rietekind en Rietepoes noemde en die een brief schreef die best zou kunnen betekenen dat hij ondergedoken zat, hij addresseerd zijn brieven met “ergens in Amsterdam” en schrijft dat hij zich niet verveeld en veel klusjes te doen heeft.
Ook schrijft hij in een andere brief de Razzia’s in haarlem overleefd te hebben.
maar de relatie loopt in Augustus 1944 op de klippen.

Maar ook kwamen er een Susi en Fons voorbij, die heftig verliefd waren en blijkbaar samen in Duitschland zaten.

Het kan natuurlijk goed zijn dat er op de rommelmarkt of in al die jaren dat het doosje ergens op zolder lag andere foto’s bij gegooid waren die niets met Riet te maken hadden, maar van haar kwamen toch wel de meeste.

En dan waren er natuurlijk ook haar brieven.
Ik voel me ongemakkelijk die te lezen en te delen, maar historisch gezien zijn ze toch wel interessant en het had weinig gescheeld of ze waren bij het vuil terecht gekomen.
Nu krijgt Riet jaren na haar overlijden toch nog wat aandacht en ik hoop dat ze dat zou waarderen.
Als historica die zich gespecialiseerd heeft in het dagelijks leven vlak voor en tijdens de oorlog ontkom je er soms niet aan je neus in prive zaken te steken.

Enkele papiertjes  zaten gepropt in een klein envelopje waar ‘Afblijven!’ op stond, een bevel dat ik lang opgevolgd heb maar uiteindelijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.
Sorry Riet.

En zoo begint de reconstructie van Riet’s verhaal.
Ik vind het altijd zoo droevig als een heel leven uiteindelijk eindigt in een doos op de rommelmarkt.
Was er op het einde niemand meer over die er nog waarde aan hechtte?
Of stond de doos al zoo lang op zolder dat niemand Riet meer kende, er zitten namelijk geen foto’s of brieven bij van na de oorlog.

In een brief van Januari 1944 schrijft ze dat het slecht met haar gezondheid is gesteld; “Ik loop haast leeg en alle groote stukken komen naar beneden. ’t is een ware clandestiene slachterij en ik nies dan ook.”
Verderop schrijft ze; “De invasie moet maar snel komen.”.
Maar daar moet ze dan nog een paar maanden op wachten, en de bevrijding is nog verder weg.

Een paar maanden later schrijft ze dat het uit is met Wim in een brief.
Maar ze schrijft ook dat ze ontslag heeft genomen omdat het bedrijf waar ze werkte is ‘gesaneerd’ en ze niet voor de SS wilde werken.
Onze Riet was dus een goede vaderlander!

Riet?

In een brief van rond de bevrijding geeft ze een zekere Paul relatie advies, blijkbaar is zijn meisje er met een Canadees vandoor, iets dat toen veel voorkwam.
Hij moet haar maar even negeren, die Canadees is straks toch weer weg en een Nederlandsche knaap met een draaishag kan toch niet op tegen die vent met een Jeep en elke dag dansen en naar de bioscoop!
Ze stelt zelfs voor samen die meid jaloersch te maken maar daar heeft hij eigenlijk een officiers uniform voor noodig.
Die Riet!

Maar ik denk dat dat de meest recente brief is en dan loopt het spoor dood.

Wat zou er van Riet terecht gekomen zijn?
En Wim, Susi en Fons?Als U meer weet of simpelweg zin heeft in historisch onderzoek en iets vind, dan hoor ik graag van U!

U kunt de hele collectie bekijken door hier te klikken.

Wat zijn oude foto’s toch machtig mooi fascinerend.

Toevoeging;

We hebben haar gevonden!
MIjnheer van Gelderen dook in de archieven en ze is terecht.
Gelukkig is ze niet vlak na de oorlog gestorven, dat dacht ik even omdat ze vaak ziek was en de foto’s en brieven ophielden rond 1945.
Ze heeft een lang leven gehad en is pas in het jaar 2000 overleden.