Met verbijstering zie ik aan hoe de moderne mensch elkaar begroet hier in Nederland.
Drie uitbundige zoenen en vaak ook nog een omhelzing zijn heel normaal geworden, overal kun je dit schouwspel gade slaan en niet alleen tussen goede vrinden en familie die elkaar jaren niet gezien hebben, neen deze ceremonie komt nu ook steeds vaker voor tussen wild vreemden en kinderen!
De moderne maatschappij is klef en familiair, we tutoyeren er op los, behandelen iedereen alsof we elkaar al een eeuwigheid goed kennen en vinden het blijkbaar heel normaal om aan elkaar te zitten.
U had het misschien al in de gaten, ik voel me hier niet bij op mijn gemak.
En neen, dat is niet alleen omdat ik zoo ouderwetsch ben, ik heb het altijd al raar en ongemakkelijk gevonden, deze veel te gezellige manier van omgaan met elkaar.
Een beetje afstand kan geen kwaad, wilt U echt dat de kassajuffrouw U ziet als een gezellige oude bekende in plaats van een klant?
Ik denk dat we het gevolg van deze houding vandaag de dag in de supermarkten veel zien.
Op de gevaren van het tutoyeren kom ik apart nog wel een keer terug.
Maar nu terug naar het zoenen en omhelzen.
Dit zegt mevrouw Amy Groskamp Ten Have er van in haar boek ‘Hoe hoort het eigenlijk’ van 1939;
Kussen.
De waarde van de kus als gevoelsuiting is in onze dagen van vrij verkeer tusschen de seksen aanzienlijk gedaald.
De kus tusschen een paar, dat noch verwant, noch gehuwd, noch verloofd is wordt niet meer ‘erg’ gevonden.
Preutschheid bestaat niet meer en het is vrijwel ondoenlijk om te spreken over étiquette of wellevendheid bij het kussen.
De man, die iedere vrouw en ieder meisje dat hij aardig vindt kust of tracht te kussen, zal niemand ernstig nemen en het meisje, dat er geen enkel bezwaar in ziet zich door Jan en alleman te laten afzoenen degradeert zichzelf.
Zij maakt zichzelf goedkoop en het gevolg zal niet uitblijven… Cavaliers zal zij altijd genoeg kunnen krijgen, maar de jonge man, die een levensgezellin zoekt zal haar voorbijgaan.
Verloofde paren, die zich niet ontzien om in het publiek uiting te geven aan hun gevoelens, maken ernstig inbreuk op de goede vormen.
Zelfbeheersching is het kenmerk van welopgevoede lieden, die ten allen tijde zullen vermijden anderen aanstoot te geven.
Ik kan me hier alleen maar bij aansluiten.
Een kus is iets bijzonders, iets intiems, iets dat veel meer waarde heeft dan het keurige handen schudden.
Als men dit te pas en te onpas aan iedereen maar uitdeelt gaat de waarde omlaag, zoo werkt de economie.
Een maal zoenen was vroeger de norm, maar alleen tussen goede bekende.
Hoe dat drie is geworden is mij een raadsel, volgens mij is het vanuit het verre zuiden langzaam naar het Noorden gekropen.
Want zelfs iemand van wie je heel veel houd zou je niet drie keer op de wang zoenen in het openbaar, het is dus bijna een soort emotie loze handeling geworden.
In veel landen is het twee keer zoenen maar ook dat was vroeger daar wel anders.
Een zoen, hoogstens!
Bij voorkeur in het openbaar natuurlijk helemaal niet zoenen, behalve bij afscheid nemen op het perron van een station terwijl de rook van de trein om je heen danst.
Dan staan we het oogluikend toe.
Volgens mij is het iets dat in de jaren ’70 als een soort infectie over ons land is verspreid, weet U nog wanneer U het voor het eerst opmerkte, al dat gesmak?
De kus is een teken van genegenheid, een intieme handeling, niet zoo maar een inhoudslooze groet!
Denk daar de volgende keer bij na als U iemand een kus geeft, houd U van deze persoon, bent U echt blij hem of haar weer te zien, met andere woorden, verdienen ze wel een kus?
Net als bijna alles in het leven krijgt iets meer waarde als je er zuiniger mee om gaat.
Waar het omhelzen (of huggen…. brrrr) vandaan komt is volgens mij minder onduidelijkheid, ik denk dat we daar de Amerikaansche televisie voor te danken hebben.
Dit roep ik niet allemaal omdat ik gewoon een beetje onwel wordt van al dat kleffe gedoe om me heen, maar omdat ik echt denk dat onze maatschappij er wat beter, of in ieder geval leuker op wordt als we her en der weer een beetje afstandelijker worden, de kus en de omhelzing weer wat meer waarde toewijzen.
En toch nog maar even voor de zekerheid… mocht U mij een keer ontmoeten dan reik ik U graag de hand toe.
Het anachronistische leven van Juffrouw Jo 