Wie ik ben en waarom

Ik ben geboren in de jaren ’70 in Den Haag, een hippiekindje.

Opgegroeid met weinig regels in een snel veranderde maatschappij waar alles moest kunnen en mogen, een tijd waarin ik me nooit zou thuis voelen.

Op jonge leeftijd raakte ik gefascineerd door geschiedenis, het verleden.
Opeens snapte ik dat er voor mij ook menschen geleefd hadden, dat er op de plek waar ik leefde honderden jaren geschiedenis had plaats gevonden.
En ik zag foto’s van het Nederland van vroeger en was jaloers.
De jaren ’70 waren bijzonder lelijk, bruine gordijnen met oranje en paarsche bloemen, broeken met wijde pijpen, mannen met lang haar, minirokjes, kleine vierkante dafjes, etc.
Maar op oude foto’s zag ik fantastische inrichtingen, de mooiste kleeding, lange indrukwekkende auto’s, dames met lange jurken, zeppelins, en gaa zoo maar door.
Als klein meisje vond ik het al erg oneerlijk dat vroeger er alles mooier uitzag en dat alles zoo lelijk was toen ik opgroeide.

Mijn telefoon.

Ik heb dus nooit echt een sterke binding gevoelt met de tijd waarin ik leefde, de muziek, de mode, architectuur, films, de manier waarop men met elkaar om ging, de politiek, het trok me allemaal niet of nauwelijks.
Dat gevoel had ik als kind al en dat is eigenlijk alleen maar sterker geworden.

Maar zoo ongeïnteresseerd als ik was in het heden, zoo aangetrokken voelde ik me voor vroeger, daar in het verleden zag ik wel dingen die ik mooi vond, spannend of interessant.

In mijn pubertijd waren voor een korte periode de jaren ’50 opeens erg populair, “de fifties” zooals men ze in goed Nederlandsch noemde.
En ik werd erdoor gegrepen.
Mijn kamer werd een jaren ’50 tienerkamer, ik luisterde naar Bill Haley en keek zwijmelend naar de James Dean poster boven mijn bureau.

Herdenking Februaristaking Amsterdam

Na school ging ik naar de Film academie maar daar kwam ik er al snel achter dat ik alleen maar films wilde maken omdat ik dan de kans kreeg het verleden tot leven te brengen.
Ik maakte een film over de oorlog en stond echt te genieten van dat dorpspleintje met allemaal figuranten in jaren ’40 kleeding en vergat bijna dat er ook nog scenes opgenomen moesten worden.

Ik woonde toen voor het eerst op kamers en kwam regelmatig op het Waterlooplein waar ik af en toe wat centen uit gaf aan oude spulletjes voor mijn inrichting.
Mijn liefde voor de jaren ’50 werd iets breder en ik ging ook naar oudere muziek luisteren en films van voor de oorlog bekijken en ik besloot langzamerhand, stukje bij beetje, mijn kamertje wat ouderwetser in te richten.

Via het internet ging ik af en toe op zoek naar leuke plaatjes van vroeger en zoo ontdekte ik de pagina van The Swingstyle Syndicate, menschen met een grote liefde voor de vooroorlogsche periode.
Ik zag foto’s van een heel mooi ouderwetsch ingericht huis, stuurde ze een email met de vraag waar dit museum was zoodat ik er eens langs kon gaan en ze vertelde me dat dit hun eigen huis was, dat zij zoo leefde.
Daar werd ik heel erg enthousiast van, dat wilde ik ook!
We correspondeerde en binnen een maand stond ik opeens in een jaren ’30 jurk op een dansvloer te midden van allerlei menschen in prachtige kleeding die danste op wonderschoone muziek van vroeger.
Ik was in de 7e hemel.
Eindelijk niet meer op en neer hupsen op een ‘house party’ met veel te harde muziek die me niets deed terwijl je ook niet een beetje gezellig kon kletsen met je vrinden omdat je die niet kon verstaan en iedereen er uit zag alsof ze willekeurig wat hadden aangetrokken dat ze van het Leger des Heilsch hadden gekregen.
Neen, daar stond ik dan opeens in een lange jurk, vastgegrepen door een koene mijnheer in driedelig rokkostuum die me in mijn oor fluisterde terwijl de meest wonderschone jaren ’30 quickstep klonk.
Dat was pas een feest!
Ik had eindelijk ‘mijn wereldje’ gevonden.

Vanaf dat moment ging het snel, ik besloot steeds ouderwetscher te gaan leven, stopte met mijn film-en tv bedrijfje, begon een Historisch Adviesbureau en verdiepte me steeds meer in het echte dagelijksch leven tijdens de jaren ’30.

Net als iedereen had ik geleerd dat deze periode er een was van armoede, crisis en oorlogsdreiging.
Maar hoe meer ik leerde, des te meer ik me realiseerde dat dat allemaal wel klopte maar die periode meer was dan alleen dat.
Voor de radio, cinema, architectuur, mode, sociale vooruitgang, design, muziek, etc, etc waren het gouden jaren.
Ja veel menschen hadden het slecht maar veel ook niet en zelfs de armen hadden het beter dan enkele jaren daarvoor. In vergelijking met de moderne tijd heeft iedereen het altijd slecht gehad, maar dat is niet altijd omdat het vroeger ook echt slecht was maar soms omdat wij vandaag gewoon erg verwend zijn.

Foto Peter Elenbaas

Vooroorlogsch Nederland sprak me meer en meer aan, het werd mij duidelijk dat natuurlijk niet alles vroeger beter was maar dat ook echt niet alles slechter was dan het nu is en dat wij moderne menschen best veel van die tijd konden leren.
Dus werd ik een Neo Traditionalist, iemand die gelooft dat we het beste van vroeger moeten combineren met het beste van nu om zoo een betere toekomst te creëren.
Dat het verleden een goede handleiding is voor morgen en we op sommige gebieden wel een stapje terug mogen doen.
Weer wat socialer maar tegelijk ook wat formeler & afstandelijker tegen elkaar zijn, niet al dat kleffe tutoyeren, niet dat infantiele gepraat alsof we buurmeisjes van 11 zijn.
Ook een stapje terug wat betreft de consumptiemaatschappij, repareren in plaats van weggooien, van zuinigheid weer een deugd maken, goede degelijke spullen koopen die generatie mee gaan in plaats van iets goedkoops van de IKEA.
Maar wel tolerantie en vooruitstrevendheid.
Kortom, niet helemaal terug naar de jaren ’30, maar de leuke dingen eruit visschen en combineren met de leuke dingen van de 21e eeuw.

Mijn levensstijl werd ook steeds ouderwetscher.
TV, magnetron en mobiele telefoon gingen het huis uit, ik droeg alleen nog maar kleeding uit de tijd van mijn oma, ik ben beleefder geworden, etc, etc.

Juffrouw Jo thuis bij de radio, kousen stoppen.

Ik ben dus een jaren ’30 mevrouw, tenminste zoo word ik soms op straat herkent.
Als het weer komkommertijd is staa ik af en toe in de krant of kom op televisie.
En ik heb ontdekt dat ik niet de eenige ben.
Steeds meer lieden melden zich aan bij mijn Club Interbellum of volgen mij op facebook.
Niet omdat ze allemaal zoo ouderwetsch zijn maar omdat ze in veel gevallen toch wel iets hebben met de Interbellum periode of ze kunnen zich vinden in enkele van mijn standpunten.
Lang niet allemaal natuurlijk maar het lijkt er wel een beetje op dat meer en meer menschen inzien dat het verleden niet alleen maar slecht was en wij moderne verwende menschen misschien iets beter achterom moeten kijken als we vooruit willen komen.
Met mijn adviesbureau werk ik voor film, televisie, musea en particulieren.
Ik doe onderzoek, lever spullen, organiseer historische evenementen.

In het legermuseum te Delft, bezoekers het een en ander vertellen over de koeriersters van het verzet.

En daar zijn we bij het Nu aangeland.

Enkele jaren terug ben ik ontsnapt uit Amsterdam en nu woon ik in Groningen, op een boerderij.
Lekker rustig met veel dieren, natuur en natuurlijk ook weer enorm ouderwetsch.

Maar mijn passie voor geschiedenis heeft me wel “online” actiever gemaakt.
Ik ben de “Fake History Hunter” geworden, op sociale media zoek ik naar lieden die onwaarheden over het verleden verkondigen en corrigeer ze dan.
Dit heeft nogal wat aandacht gekregen en nu ben ik een boek aan het schrijven.
Nogal onverwacht ben ik nu dus opeens schrijfster geworden, als het een beetje bevalt zal ik nog meer boeken schrijven, zeker over geschiedenis, misschien over ouderwetsch leven.