Overlast van festival in het park; dat is tegenwoordig normaal…

Vandaag zit ik de hele dag in de achterkamer met alle deuren en ramen dicht.
Dat is best jammer want ook al ben ik niet zoo gek op de zon, ik hou wel van frissche lucht.
Maar ja, ik woon in de groote stad, het is 2016 en dus leef ik in een tijd waarin stadsbestuur denkt dat een stadspark, oorspronkelijk bedoeld als groene oase voor het volk, een prima locatie is voor een popconcert of festival.
En omdat het 2016 is denken menschen dat je geen feestje meer kunt vieren zonder enorme geluidsinstallatie, een dikke ‘bas’ en veel gebonkebonkboemknalboink.
En dan hebben we het nog niet eens over de puinhoop die men achterlaat, overlast door extra verkeer en de schade aan de natuur.
Een muziekkapel, fanfare of gewoon dansorkest zonder versterking is blijkbaar niet meer voldoende.
Ik weet niet waarom, misschien omdat men het tegenwoordig zoo leuk vind tijdens het dansen te schreeuwen of omdat men zoo veel naar harde muziek luistert en koptelefoons draagt dat het gehoor ook niet meer is wat het was.

Hoe dan ook, de hele buurt mag ‘meegenieten’.
Tja, tegenwoordig mag je als Nederlander ook al niet meer klagen ook al is dat juist een van onze sterkste eigenschappen.
Neen, dat moet je maar accepteren, dat hoort er nou eenmaal bij, dat is het leven in de groote stad, dat is normaal.
Ja net als in het openbaar uw behoefte doen, op de stoep fietsen, vandalisme, bedreigt worden, schelden, en zoo verder?
Ja we moeten alles goed vinden tegenwoordig maar we zijn wel verbaast als we opeens in een verharde asociale maatschappij leven.

Gelukkig komt dit niet al te vaak voor, maar ja, iedere dag dat je als het ware jezelf moet verstoppen in een achterkamer omdat iemand anders zoo noodig een feestje wil vieren is er een te veel toch?

De vooroorlogsche steden waren natuurlijk ook niet altijd kalm en rustig.
Maar wel rustigER.
Er waren minder auto’s, muziek hoorde je alleen van een draaiorgel, de kerklok of de buren.
Zelfs als iemand bij een feestje de radio in een open raam zette dan hoorde je dat na een paar meter al niet meer.
Men had simpelweg nog niet echt de techniek om lekker asociaal te zijn.
Maar men had ook nog niet de behoefte om de ‘bas’ knop lekker omhoog te draaien.

En het is niet alleen de festivals, kermissen en groote feesten die overlast veroorzaken.
Gewone menschen zijn ook lekker bezig.
Keiharde muziek hoor je tegenwoordig vrij regelmatig en ook dan kijkt men vreemd op als je durft te klagen.
Een verjaardagsfeestje, barbecue, studenten, tot 2 uur ’s nachts muziek, schreeuwen op straat, dat moet toch kunnen?
Nou neen, niet zoo maar.

Stukje etiquette;

Als U zoo noodig een feestje moet vieren en U heeft buren dan brengt U hen eerst, dagen vantevoren, op de hoogte.
Dit mag mondeling maar ook per post.
U maakt duidelijk wanneer het feestje afgeloopen zal zijn en laat een telefoonnummer achter voor als er vragen of klachten zijn.
Oordopjes cadeau doen kan een leuk gebaar zijn.

Directe buren dient U ook uit te noodigen.

De muziek gaat uit of VEEL zachter op het moment dat U van tevoren had aangekondigd.
Een fatsoenlijke tijd hiervoor is 11 uur ’s avonds, 12 in het weekeinde.
Want U weet tenslotte niet of uw buren de volgende dag vroeg op moeten en hun slaap noodig hebben, ziek zijn of misschien kleine kinderen hebben.

De volgende dag een bedank briefje of kaartje voor de buren, een bloemetje en excuses als het allemaal toch wat later door ging of als U vermoed dat er toch wat overlast was.

Zoo gaat dat in een samenleving.

En een stukje etiquette voor de dames en heeren van het stadsbestuur;
Feesten en popconcerten in stadsparken; Neen.
Een stadspark is bedoeld als een oase van natuur en rust voor hen die daar in de groote stad zoo’n gebrek aan hebben.

Een feest kan men overal vieren, genieten van rust en natuur kan bijna nergens.

Als het U niet bevalt dan gaat U toch ergens anders wonen denkt U misschien.
Maar op die manier worden alle Amsterdammers die niet hip, jong, rijk of doof zijn langzaam de stad uitgewerkt net als ooit de ‘yuppen’ de Jordaan overnamen en er niets van het karakter van die prachtige volkschbuurt over bleef.
Maar goed, ik wil niets liever.
Ik hoor niet in den groote stad.
En ik vertrek dan ook zoo snel mogelijk.
Mochten er Amsterdammers zijn die genoeg hebben van mijn gemopper en van Amsterdam het liefst een groot pretpark voor het jonge grut zien veranderen dan mogen ze gerust een leuk klein oud huisje ergens in een rustig bosch voor me koopen.
Hebben ze nooit meer last van me.

Moderne menschen zijn klef!

Met verbijstering zie ik aan hoe de moderne mensch elkaar begroet hier in Nederland.

Drie uitbundige zoenen en vaak ook nog een omhelzing zijn heel normaal geworden, overal kun je dit schouwspel gade slaan en niet alleen tussen goede vrinden en familie die elkaar jaren niet gezien hebben, neen deze ceremonie komt nu ook steeds vaker voor tussen wild vreemden en kinderen!

De moderne maatschappij is klef en familiair, we tutoyeren er op los, behandelen iedereen alsof we elkaar al een eeuwigheid goed kennen en vinden het blijkbaar heel normaal om aan elkaar te zitten.

U had het misschien al in de gaten, ik voel me hier niet bij op mijn gemak.

En neen, dat is niet alleen omdat ik zoo ouderwetsch ben, ik heb het altijd al raar en ongemakkelijk gevonden, deze veel te gezellige manier van omgaan met elkaar.

Een beetje afstand kan geen kwaad, wilt U echt dat de kassajuffrouw U ziet als een gezellige oude bekende in plaats van een klant?

Ik denk dat we het gevolg van deze houding vandaag de dag in de supermarkten veel zien.

Op de gevaren van het tutoyeren kom ik apart nog wel een keer terug.

Maar nu terug naar het zoenen en omhelzen.

Dit zegt mevrouw Amy Groskamp Ten Have er van in haar boek ‘Hoe hoort het eigenlijk’ van 1939;

Kussen.

De waarde van de kus als gevoelsuiting is in onze dagen van vrij verkeer tusschen de seksen aanzienlijk gedaald.
De kus tusschen een paar, dat noch verwant, noch gehuwd, noch verloofd is wordt niet meer ‘erg’ gevonden.
Preutschheid bestaat niet meer en het is vrijwel ondoenlijk om te spreken over étiquette of wellevendheid bij het kussen.
De man, die iedere vrouw en ieder meisje dat hij aardig vindt kust of tracht te kussen, zal niemand ernstig nemen en het meisje, dat er geen enkel bezwaar in ziet zich door Jan en alleman te laten afzoenen degradeert zichzelf.
Zij maakt zichzelf goedkoop en het gevolg zal niet uitblijven… Cavaliers zal zij altijd genoeg kunnen krijgen, maar de jonge man, die een levensgezellin zoekt zal haar voorbijgaan.
Verloofde paren, die zich niet ontzien om in het publiek uiting te geven aan hun gevoelens, maken ernstig inbreuk op de goede vormen.
Zelfbeheersching is het kenmerk van welopgevoede lieden, die ten allen tijde zullen vermijden anderen aanstoot te geven.

Ik kan me hier alleen maar bij aansluiten.

Een kus is iets bijzonders, iets intiems, iets dat veel meer waarde heeft dan het keurige handen schudden.

Als men dit te pas en te onpas aan iedereen maar uitdeelt gaat de waarde omlaag, zoo werkt de economie.

Een maal zoenen was vroeger de norm, maar alleen tussen goede bekende.

Hoe dat drie is geworden is mij een raadsel, volgens mij is het vanuit het verre zuiden langzaam naar het Noorden gekropen.

Want zelfs iemand van wie je heel veel houd zou je niet drie keer op de wang zoenen in het openbaar, het is dus bijna een soort emotie loze handeling geworden.

In veel landen is het twee keer zoenen maar ook dat was vroeger daar wel anders.

Een zoen, hoogstens!

Bij voorkeur in het openbaar natuurlijk helemaal niet zoenen, behalve bij afscheid nemen op het perron van een station terwijl de rook van de trein om je heen danst.
Dan staan we het oogluikend toe.

Volgens mij is het iets dat in de jaren ’70 als een soort infectie over ons land is verspreid, weet U nog wanneer U het voor het eerst opmerkte, al dat gesmak?

De kus is een teken van genegenheid, een intieme handeling, niet zoo maar een inhoudslooze groet!

Denk daar de volgende keer bij na als U iemand een kus geeft, houd U van deze persoon, bent U echt blij hem of haar weer te zien, met andere woorden, verdienen ze wel een kus?

Net als bijna alles in het leven krijgt iets meer waarde als je er zuiniger mee om gaat.

Waar het omhelzen (of huggen…. brrrr) vandaan komt is volgens mij minder onduidelijkheid, ik denk dat we daar de Amerikaansche televisie voor te danken hebben.

Dit roep ik niet allemaal omdat ik gewoon een beetje onwel wordt van al dat kleffe gedoe om me heen, maar omdat ik echt denk dat onze maatschappij er wat beter, of in ieder geval leuker op wordt als we her en der weer een beetje afstandelijker worden, de kus en de omhelzing weer wat meer waarde toewijzen.

En toch nog maar even voor de zekerheid… mocht U mij een keer ontmoeten dan reik ik U graag de hand toe.