Eindelijk even de tijd genomen om te schrijven over de grote veranderingen in mijn leven.
Afgelopen januari ben ik dus eindelijk uit Amsterdam ontsnapt!
Zooals ik al eerder schreef wilde ik al heel lang weg uit de stad, ik hoorde er niet thuis, ik kon niet tegen de drukte en het lawaai.
Ik wilde naar het platteland!
Veel eerder dan verwacht is dit ook daadwerkelijk gelukt!
Verhuizen was echt vreselijk, ik heb zooveel spulletjes en het meeste daarvan is kwetsbaar, oud en kostbaar.
Ik was tot het moment dat de verhuizers kwamen nog aan het inpakken, sterker nog, ik was nog niet klaar!
En zelfs nadat de verhuizers de wagen hadden volgeladen en al op weg waren naar de nieuwe wooning, was ik nog bezig spullen in dozen te stoppen en zelf naar beneden te sjouwen voor in de auto van mijn moeder.
Zij hielp me ook nog enorm maar het is een wonder dat het allemaal gelukt is want ik was helemaal kapot.
Dagen achter elkaar inpakken, al die trappen op en af, nauwelijks slapen en dan ook nog uren rijden naar Groningen.
Wat is verhuizen toch een gruwel!
Maar vanaf het moment dat ik voor het eerst wakker werd in mijn nieuwe huis voelde ik me thuis.
Wat een rust, wat een schoonheid, wat een boel natuur!
Natuurlijk duurde het ook weer even voordat ik alles had uitgepakt en ingericht en mijn familie bleef ook gezellig nog even om te helpen dus pas na een week of twee begon mijn nieuwe leven echt.
De wooning is een boerderij uit de jaren ’30 die helaas wel erg gemoderniseerd is in recentere tijden maar er zit een enorm stuk land bij met meer dan 100 bomen en het ligt in een prachtige omgeving.
Vanuit mijn tuin kan ik de Duitsche grens zien en op 10 minuten fietsen afstand bevind zich het prachtige Fort Bourtange!
Dit is vrij recent gereconstrueerd en dus is het een modern bouwsel dat van buiten ouderwetsch lijkt maar eigenlijk nieuw is, net als ik!
Het is klein, gezellig en mooi maar ook vinden er veel historische evenementen plaats, dat is natuurlijk ook erg fijn voor iemand als ik die zooveel met vroeger bezig is.
Ik heb al een naam bedacht voor de boerderij; De Hedwig Hoeve.
Neen, natuurlijk is dat geen verwijzing naar mijn eigen naam!
De naam van de boerderij is afgeleid van de namen van mijn oma en moeder die beiden ook Hedwig heten.
Het plan is natuurlijk om de boerderij weer helemaal ouderwetsch te maken maar dat gaat veel geld en tijd kosten dus dat zal nog een poos duren.
Een flinke klus en aangezien ik ook maar een simpele arbeidster ben heb ik geen cent te makken, dus hier ben ik voorlopig wel even zoet mee!
De tuin is ook enorm en ik moet zoo veel leren over al dat wat er groeit, want daar weet ik als stadsjuffer natuurlijk niets vanaf.
Ik ben wel al begonnen met een stukje klaar maken voor waar volgend jaar mijn moestuintje zal komen en ik heb het tuinhuisje wel al een beetje opgeknapt.
Dit kostte geen geld en was ook niet al te veel werk maar het gaf me wel al een klein hoekje waar ik de sfeer kon proeven van hoe het allemaal ooit moet worden.
Maar het leukste aan de grote tuin is natuurlijk het enorme plezier dat de dieren er van hebben.
De katten zijn enorm gelukkig hier, in plaats van een etage in Amsterdam hebben ze nu wel erg veel ruimte opeens.
Ze rennen, spelen en jagen de hele dag.
Van muizen zal ik hier geen last hebben!
Mij lieve oude hond Vlo vond het ook heerlijk, tenminste dat denk ik.
Ondanks dat ze doof en blind was en moeite met lopen had, lijkt het erop dat ze het toch wel fijn vond lekker buiten rond te kunnen loopen.
Er was veel te snuffelen en ontdekken en ik denk dat het toch ook wel plezanter is om op het gras in de schaduw van een boom en met veel frisse lucht een dutje te doen dan op een klein balkon.
Ze heeft nog maanden kunnen genieten van deze nieuwe omgeving en ik was blij dat ik op het nippertje nog mijn belofte aan haar had kunnen waarmaken; we hadden het gered, we woonde eindelijk buiten.
Op een morgen ging het echter niet zoo goed met haar en net terwijl ik het telefoonnummer van de dierenarts aan het opzoeken was kreeg ze ademhalingsproblemen en was het opeens voorbij.
Mijn compaan van de afgelopen 17 jaar verliezen deed me natuurlijk veel pijn en verdriet maar het idee dat ze nog even hier heeft kunnen genieten en in deze tuin haar laatste rustplaats heeft gevonden heeft me ook wel getroost.
Het leven is hier natuurlijk heel anders.
Even naar de supermarkt op de hoek zit er niet bij.
Er zijn hier nauwelijks winkels en iedere keer als je iets noodig heb moet je dus een aardig stuk reizen.
Gelukkig kwam ik er achter dat de supermarkt in het dorp verderop ook aan de deur levert!
Dus ik hoef nooit meer boodschappen te doen, dat bevalt me wel want U weet misschien wel wat voor enorme hekel ik heb aan supermarkten.
Natuurlijk zou het nog leuker zijn als net als vroeger de bakkersknecht, slager, etc, zelf aan de deur kwamen met de bestellingen maar dit is toch ook wel handig en in ieder geval ouderwetscher dan naar de supermarkt gaan.
Groningen is prachtig, ik gaa vaak zoomaar even een stukje fietsen en geniet van de natuur en het uitzicht.
Maar ook de menschen zijn hier heel anders.
Ik wil niemand beledigen maar over het algemeen is iedereen hier een stuk vriendelijker en beleefder dan in de groote steden waar ik mijn hele leven woonde.
Iedereen groet elkaar en voor je het weet zit je gezellig te kletsen met iemand die je nauwelijks kent.
Buren bieden aan te helpen met van alles en nog wat en voor ik het in de gaten had riep ik ook luidkeels ‘Moijeuh!’ tegen Jan en alleman, dit tot groot jolijt van alle toeristen en dagjesmenschen.
Maar ook valt het gewoon op dat als je iemand aankijkt ze vriendelijk glimlachen in plaats van nors terugstaren of zelfs dreigend “Wat kijk je nou?” snauwen.
Er is echt een verschil van dag en nacht in hoe men hier met elkaar omgaat.
En U begrijpt, dit is precies dat wat ik zocht, zooals men vroeger overal met elkaar omging, zelfs in de steden.
Dit is hoe ik denk dat het vroeger was in groten delen van ons land, toen we gewoon nog een beetje normaal met elkaar omgingen.
Kortom, ik voel me hier enorm thuis en ben reuze gelukkig.
Neen, ik mis het lawaai van de stad niet, neen ik moest niet wennen aan de stilte, neen het is geen probleem dat ik geen auto heb, neen ik mis Amsterdam helemaal niet!
En nu?
Nou zooals ik al schreef begint ik nu met het enorme project ter ‘ouderwetschiseering’ van deze boerderij.
Verder geniet ik gewoon lekker van het rustige leventje hier, binnenkort neem ik weer een hond en dan komen er langzaam maar zeker steeds meer dieren bij.
Meer honden maar ook kippen, misschien een geitje, etc.
Natuurlijk bestaat mijn leven nu ook uit het rapen en plukken van wat er allemaal in de tuin groeit en gaa ik experimenteren met het maken van appelsap, cider, jam, wecken, etc.
Ik schrijf over mijn leven natuurlijk ook hier op mijn ‘facebook’ pagina;
https://www.facebook.com/juffrouwjohedwigteeuwisse/
Ik hoop dat U met veel plezier mijn avonturen blijft volgen ook al schrijf ik nu natuurlijk wel minder spannende verhalen over al mijn confrontaties met asocialen of al die andere irritaties die ik ervaar in de grote stad.
Want vrinden, hier is het leven nog goed!
Belangrijk:
Ik wil mijn wooning pas openstellen voor bezoek als het helemaal perfect in orde is en dat kan helaas nog jaren duren.
Dus als U langs wilt koomen zult U nog een flinke poos moeten wachten.
Tot ik schrijf dat de wooning klaar is ontvang ik geen bezoek.
Het anachronistische leven van Juffrouw Jo 