Ik begin een nieuw, maar ouderwetsch, leven! Vaarwel Amsterdam.

Al jaren droom ik ervan om een nieuw leven te beginnen, weg uit de grote stad met zijn herrie, vervuiling, asociaal gedrag en allerlei moderne plagen.
Dat deze droom werkelijkheid zou worden was onwaarschijnlijk, in ieder geval niet de komende jaren.
Maar maar mijn lieve ouders begonnen ook enthousiast te worden over mijn droom, het was voor hen toch ook wel erg leuk om de beschikking te hebben over een mogelijke vacantie-wooning, werk-schuur, grote tuin, ergens in oost of noord Nederland.
Na lang zoeken vonden we opeens het perfecte huisje en met wat hulp en gereken is er een manier gevonden voor mij om dat huisje te huren!

Het huis ligt even buiten vestingstad Bourtange, aan de Duitsche grens.
Een fantastische omgeving waar ik veel van gaa genieten op mijn oude Simplex fiets.
Want ook al gaat mijn leven nu compleet veranderen… ik blijf natuurlijk gewoon ouderwetsch!

Maar in plaat van stadsjuffer word ik nu een plattelander!
En U mag langs koomen.

De boerderij is vooroorlogsch en heeft een flink stuk land erbij en zelfs een klein gastenverblijf boven de garage.
Het zal veel werk worden maar uiteindelijk is het de bedoeling dat de boerderij weer zoo goed als mogelijk in originele staat terug gebracht gaat worden.
Een jaren ’30 boerderij, met moestuintje, boomgaard, een paar dieren erbij, leuke nostalgische vacantiewooning en plek voor een paar tenten.

Ik zal proberen verslag te doen van mijn avonturen daar en de verbouwingen, renovatie, aanleggen van de moestuin, plukken van de appels, zelf cider maken, etc.
Dat doe ik dan hier op deze website maar misschien ook lekker modern op “youtube”.
Wie weet!

En zoodra het vacantiehuisje en ik er klaar voor zijn, zal ik dat ook met U allen delen, want ik denk dat er onder U misschien wel enkelen zijn die het leuk vinden een keer langs te koomen in het verleden.

Hoe dan ook, de beslissing is genomen, contracten ondertekend, het is zeker en ik begin met inpakken.

Ik hoop dat U mij met evenveel plezier blijft volgen nu ik een nieuwe weg in sla.

Kennis van verleden maakt het heden dragelijker

Een van de fijne bijkomstigheden van mijn obsessie met het verleden is dat het mijn heden beter maakt.

Natuurlijk is de geschiedenis een fantastische handleiding die ons leert hoe we ons het beste door het leven heen kunnen slaan.

In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst en vaak vragen we ons gezamenlijk af of de menschheid dan niets geleerd heeft, maar als je goed kijkt dan zie je dat er op veel gebieden toch echt wel vooruitgang geboekt wordt en dat velen van ons als individueel toch vaak goed nadenken bij onze daden.

Maar voor mij persoonlijk bied het verleden ook veel troost en steun.

Want hoe erg ik het ook heb, hoe arm ik soms ook ben, hoe vervelend mijn leven nu en dan kan zijn, toch, ja toch heb ik het nog altijd een duizend maal, neen een miljoen maal beter dan mijn Oma in het Jappenkamp, de kinderen in de sloppenwijken van Victoriaansch Londen, de mishandelde vrouwen die niet mochten scheiden, de mannen lange gevaarlijke uren maakte in de mijnen en nog hun familie niet kon voeden, etc, etc.

Zelfs als ik een stukje aan het fietsen ben en ik begin te mopperen op het weer of omdat de rit te lang duurt dan wordt ik in gedachte al ingehaald door een koerierster van het Verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, of passeer ik een moeder die met kinderwagen een hongertocht maakt op houten schoenen.

Van die vrouwen van mijn leeftijd die door weer en wind uren, soms dagen en nachten op pad waren, hun leven riskeerden, om eten op tafel te zetten voor hun familie of om de illegale pamfletten of distributiebonnen voor ondergedooken Jooden weg te brengen.

En ja, dan weet ik weer dat ik niet moet zeuren.

We hebben het goed, heel erg goed, en we zijn verwend.

Hoe rot het soms ook gaat, we hebben eigenlijk allemaal wel een dak boven ons hoofd, kleren aan ons lijf, eten in onzen buik en schoenen aan onzen voeten.

En mocht dat niet zoo zijn dan is dan in Nederland meestal snel wel wat aan te doen.

Misschien dat ik daarom als jong meisje het boek ‘Kruistocht in Spijkerbroek’ en ‘Oliver Twist’ verslond en meerdere malen opnieuw las.

Om me heen zag ik andere pubers die deden alsof de wereld verging omdat hun haar raar zat, omdat ze van hun ouders geen dure schoenen mochten of omdat ze niet naar een feestje mochten.

Zelf dacht ik dat het leven niet erger kon als ik weer eens een slecht cijfer had gekregen.

Maar dan las ik weer van die kinderen in 1212 die armoedig en hongerig half Europa doortrokken, of dan dacht ik aan het noodlot van die arme Victoriaansche weeschjes, en waarachtig, mijn eigen problemen leken opeens niet zoo belangrijk meer.

De moderne mensch is enorm verwend maar, zoo lijkt het wel, ontevredener dan ooit.

Omringt door armoede en onrecht maar ook met veel Vaderlandsche Geschiedenis op school, denk ik dat de mensch van vroeger, net als ik, zich wat meer bewust was van hoe erg anderen het hadden en dat men eigenlijk maar tevreden moest zijn.

Het is vreemd, want dankzij de moderne media weten we nu gelijk wat er gebeurt aan de andere kant van de wereld en worden we dagelijksch overstroomd met de meest gruwelijke verhalen.

We zouden ons veel meer bewust moeten zijn van hoe gelukkig we eigenlijk zijn, maar misschien zijn we afgestompt door al die beelden van ver weg.

Misschien zou een enkele ontmoeting met de armoede en ellende die hier vroeger zoo veel voorkwam een veel grotere indruk maken.

Hoe dan ook, ik ben blij dat de geesten van vroeger mij soms er aan herinneren dat ik niet moet zeuren.

Ik ben een afstammeling ben van mannen en vrouwen die vochten met mammoeten, die de Zwarte dood overleefden, die als matroos van de VOC de wereld over ging, die als vischers hun leefde riskeerde, die gruwelijke armoede meemaakte, die eten uit hun mond spaarde voor hun kinderen, die als soldaten hun leven riskeerde voor onze vrijheid, die een Jappenkamp ter nauwernood overleefde, etc, etc, dus daar moet ik me dan ook naar gedragen!

Kin omhoog, borst vooruit en niet zeuren!

Ik blijf natuurlijk wel fyn mopperen op de moderne mensch….

Zuinigheid

Zuinigheid is een Nederlandsche karaktereigenschap waar we trotsch op mogen zijn, of tenminste, dat was het, vroeger.

Tegenwoordig vinden we het al lang geen probleem meer om te laten zien dat we mooie dure spulletjes hebben en ook als we het eigenlijk niet kunnen betalen lopen we graag rond met de nieuwste mobiele telefoon of dure schoenen.

We willen allemaal warme kamers in ons huis, op vacantie in het buitenland, een televisie, een of twee auto’s, etc.

En lenen is al lang geen schande meer, een hypotheek heel normaal.

Mijn jaren ’30 levensstijl is bijna precies het tegenovergestelde.

Natuurlijk leef ik niet zooals die arme gezinnen die tijdens de crisis in de sloppenwijken van de Jordaan woonden, maar ik ben wel zoo arm als een kerkmuis, helemaal als je het vergelijkt met de enorme rijkdom van tegenwoordig.

Gelukkig is de jaren ’30 levensstijl er een van zuinigheid en bescheidenheid.

Er is maar een kachel in mijn wooning, ik heb geen televisie, geen waschmachine, geen droger, geen magnetron, ik gaa nooit op verre reizen, ik heb geen auto en al mijn kleeding is tweede hands, of eigenlijk derde of vierde hands.

Maar door het vele lezen van oude tijdschriften en kranten, het zien van films van toen en natuurlijk de vele liedjes en oude radio opnames, ben ik toch behoorlijk beïnvloed door de manier waarop men toen over bepaalde dingen dacht.

Iets weg gooien dat je nog gebruiken kan is zonde, je repareert alles zelf, je doet niet aan verspilling, etc, etc.

Deze sobere wijze van leven bevalt mij erg goed en legt mij geen windeieren.

Ik leef erg goedkoop, mijn uitgaven zijn veel lager dan dat van de meeste Nederlanders en zelfs als ik erg weinig verdien, ondervind ik daar zelden vervelende gevolgen aan.

Ik ben tevreden met wat ik heb en heb niet veel noodig.

Dat laatste is volgens mij ook redelijk ongebruikelijk dezer dagen.

Een mooie bijkomstigheid is dat mijn manier van leven ook enorm goed is voor het milieu en voor mijn geweten aangezien niets van wat ik in huis heb gemaakt is door hedendaagsche slaven- of kinderarbeid in een ver land.

Hier dacht ik vanmorgen allemaal aan toen de jaarlijksche afrekening van het Gas- en Electra bedrijf op de mat lag.

En net zooals bijna ieder jaar het afgelopen decennium krijg ik geld van ze terug in plaats van dat ik bij moet betalen.

Ik gebruik zoo weinig dat ze ieder jaar weer verkeerd inschatten hoeveel ik verbruik, wat ik een wonder vind aangezien ze erop stonden een ‘smart’ meter te installeren die ze al die informatie direct zou sturen.

Maar goed, altijd leuk om weer een paar extra guldens in de portemonnaie over te houden omdat je als goede Nederlandsche huisvrouw goed zuinig bent!

Zoo nou weer sokken stoppen, want dat kapotte paar kan vast nog wel een wintertje mee.

Mijn lievelingsfoto

Dit is een foto van mij waar ik erg blij mee ben.

Hij laat zoo goed de sfeer van mijn huis zien maar ook mijn hang naar de gezelligheid van toen en hoe ik soms een avondje door breng; lekker bij de radio kousen stoppen terwijl in de keuken het eten al op staat.

Dat kunt U zien aan het schort dat ik draag.

Er is veel te zien op de foto, om te beginnen bij het schort, deze is een cadeau van vrienden in Duitschland, uit de oorlogsjaren en handgemaakt met dweil stof, want die kon je nog wel krijgen zonder distributie bonnen.

Ik ben kousen aan het stoppen, tja als je die elke dag draagt terwijl ze niet meer gemaakt worden, moet je ze regelmatig herstellen, dat deden de dames vroeger natuurlijk ook vaak.
Helaas kun je ze nu niet meer weg brengen om voor 3 cent te laten repareren door iemand anders.

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe oud de gordijnen achter me zijn maar ze zijn van dik velours en passen perfect bij het interieur.

Naast me staat de bekende combinatie van tijdschriftenbak, tafeltje en lamp, alles in een.
Reuze handig en een perfecte plek voor de asbak in de vorm van een auto.
Natuurlijk rook ik, dat deed vroeger bijna iedereen.
Maar ik ben eigenlijk alleen een sociale rooker, steek er heel af en toe een op als er visite is die graag ook rookt, natuurlijk heb ik wel altijd sigaretten in huis want anders zou ik geen goede gastvrouw zijn.
Ik vind het wel altijd fijn om er een sigaret bij te pakken als er een fotograaf op bezoek komt want ik vind het mooi staan en stiekem ook wel leuk om al die moderne menschen van tegenwoordig een beetje te plagen met tabak omdat men er tegenwoordig zoo hysterisch over doet.

Naast me staan natuurlijk mijn naaikistjes vol met garen, lapjes en wol.

Daarnaast een Amsterdamsche School stijl tafeltje met op de ondersten plank mijn grammofoonplaten en erboven op een radio.
Dit is een NSF (Nederlandsche Seintoestellen Fabriek) radio uit 1934.
Door een beetje valsch te spelen met wat moderne techniek klinkt daar de hele dag vooroorlogsche muziek en radioprogramma’s uit.

Erboven op staat een ‘Moffenzeef’, waarmee men tijdens de oorlog naar de BBC en Radio Oranje kon luisteren zonder al te veel storing.

En helemaal rechts, helaas nauwelijks te zien, mijn droogrekje voor de kachel.
Zonder moderne droger krijg ik mijn wasch dus op die manier schoon, in de zoomer gaat het aan de waschlijn op het balkon.

Verder mis ik op de foto ook nog wat huisdieren, maar verder ben ik er erg blij mee.

De foto is in 2009 gemaakt door Frank Kouws, bij hem berusten de rechten dus wilt U de foto ooit ergens voor gebruiken, dan kunt U contact met hem opnemen.

Bedankt voor de mooie foto mijnheer Kouws!

 

Welkom

Ik ben wel erg veel actief op het internet voor iemand die zoo ouderwetsch is vind U ook niet?

Maar ja, ik deel mijn ideeën en gedachten met veel plezier en hoor ook graag van anderen wat zij nu zooal vinden van de moderne wereld en natuurlijk het leven van vroeger.

Daarnaast is facebook niet altijd even geschikt voor het delen van lange verhalen.

Allereerst mijn excuses voor het belabberde taalgebruik, ik ben naar van die hele verantwoorde scholen geweest waar kinderen vooral hun eigen niveau mochten bepalen en heb dus bar weinig geleerd.
Daarnaast ben ik gek op de oude vooroorlogsche spelling en haal die er te pas en te onpas bij.
Dat maakt het lezen vast niet makkelijker maar ik vind die oude woorden er zoo mooi uitzien.

Op deze website deel ik dus af en toe wat verhalen over mijn leven.

Wilt U meer weten over mij en waarom ik nou zoo ouderwetsch ben, klik dan op ‘wie ik ben’ boven aan de pagina.